Montérégie, καλοκαίρι του 1966. Η Élise είναι δεκαπέντε χρονών, έχει έναν μπαμπά γιατρό και μια μαμά δημοσιογράφο. Μια μέρα πιάνει τον πατέρα της σε μια ύποπτη προσωπική στιγμή με τον συμπαίκτη του στο γκολφ και το λέει στη μητέρα της. Αυτή, πολύ αναστατωμένη και θυμωμένη, ζητάει από τον διευθυντή της μια θέση ανταποκρίτριας στο Λονδίνο, εγκαταλείποντας πολύ βιαστικά την αγαπημένη της οικογένεια, με την υπόσχεση πως τα παιδιά θα πάνε να ζήσουν μαζί της από το ερχόμενο φθινόπωρο. Χωρίς να ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση και νιώθοντας πελαγωμένος, ο πατέρας αναθέτει στην Élise να φροντίζει τον μικρό της αδελφό, τον Coco, που έχει ένα πάθος για τα μαστορέματα, και κυρίως τον βενιαμίν τους, τον Benoît, ένα παιδί που ανησυχεί τους πάντες επειδή παρουσιάζει δυσκολίες στη μάθηση. Καθώς περνούν οι μέρες, με βόλτες στο ποτάμι για ψάρεμα δίπλα σε έναν κωφάλαλο που πουλάει δολώματα και καταλαβαίνει τι τρέχει, η Élise θα προσπαθήσει να γαληνέψει τον θυμό που βράζει μέσα της.

Montérégie, été 1966. Élise, quinze ans, surprend une intimité suspecte entre son père médecin et son partenaire de golf et en avise sa mère journaliste. Bouleversée et en colère, celle-ci réclame de son employeur un poste de correspondante à Londres et quitte précipitamment sa petite famille, sur la promesse que ses enfants viendront la rejoindre à l’automne. Maladroit et désemparé, son mari confie à Élise le soin de veiller sur son cadet Coco, bricoleur passionné, et surtout sur son benjamin Benoît, dont les retards d’apprentissage inquiètent tout le monde. Au fil des jours, meublés par des séances de pêche à la rivière sous le regard complice d’un sourd-muet vendeur d’appâts, Élise tente d’apprivoiser la colère qui gronde en elle.