Το 1964 ο Henri-Georges Clouzot επιλέγει τη Romy Schneider και τον Serge Reggiani για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία του Η κόλαση. Επρόκειτο για ένα αινιγματικό και πρωτότυπο σχέδιο, με έναν τρομερά μεγάλο προϋπολογισμό, μια ταινία που θα αποτελούσε ένα κινηματογραφικό «γεγονός» όταν θα προβαλλόταν στις αίθουσες. Όμως, έπειτα από τρεις εβδομάδες γυρισμάτων, τα πράγματα πήραν δραματική τροπή. Το σχέδιο διακόπηκε και οι εικόνες, για τις οποίες λεγόταν ότι ήταν «απίστευτες», δεν θα αποκαλύπτονταν ποτέ. Αυτές οι εικόνες, που παρέμειναν ξεχασμένες για περίπου μισόν αιώνα, βρέθηκαν και είναι πολύ πιο εκπληκτικές απ’ όσο ήθελε ο θρύλος που τις συνόδευε. Μας διηγούνται μια μοναδική ταινία όπου η τρέλα και η ζήλια έχουν γυριστεί σε υποκειμενική κάμερα, την ιστορία ενός καταραμένου γυρίσματος αλλά και την ιστορία του Henri-Georges Clouzot που είχε αφήσει εντελώς ελεύθερη τη σκηνοθετική του ιδιοφυία.

En 1964, Henri-Georges Clouzot choisit Romy Schneider et Serge Reggiani pour être les vedettes de L’Enfer. Un projet énigmatique et insolite, un budget illimité, un film qui devait être un « événement » cinématographique à sa sortie. Mais après trois semaines de tournage, le drame. Le projet est interrompu, et les images que l’on disait « incroyables » ne seront jamais dévoilées. Ces images, oubliées depuis un demi-siècle, ont été retrouvées et elles sont plus époustouflantes que la légende l’avait prédit. Elles racontent un film unique : la folie et la jalousie filmées en caméra subjective, l’histoire d’un tournage maudit et celle d’Henri-Georges Clouzot qui avait laissé libre cours à son génie de cinéaste.